De feiten die zich voordeden in huidig dossier, waren de volgende: Het koppel in de procedure had de Belgische nationaliteit, maar zowel man als vrouw waren beiden van vreemde origine. Op een gegeven ogenblik merkten zij een advertentie op waarbij een woning te huur werd aangeboden mits bemiddeling van een vastgoedkantoor.
Het koppel maakte op die dag een afspraak met het vastgoedkantoor voor bezichtiging van het huurpand, maar kreeg de melding dat het pand reeds was verhuurd. Wanneer op haar beurt een kennis van de kandidaat- huurder zich aanbood werd haar gevraagd of zij de Belgische nationaliteit had. Toen het koppel hierna opnieuw een afspraak maakte met het vastgoedkantoor werd hen meegedeeld dat de eigenares van het appartement op zoek was naar een koppel van oudere leeftijd.
Het koppel diende hierop een vordering tot staking in tegen de eigenares en het vastgoedkantoor om de discriminatoire handeling te staken.
De rechter maakte in eerste instantie duidelijk dat het feit dat de verhuurster in hetzelfde gebouw woonde als waar het te huur gestelde appartement zich bevond, geen gevolgen had op vlak van de toepassing van de antidiscriminatieregelgeving. Deze was wel degelijk van toepassing, benadrukte de rechter.
De rechter vervolgde dat de getuigenis waaruit bleek dat werd gevraagd naar de nationaliteit van de betrokken kandidaat-huurders, leidde tot een verdeling van de bewijslast. Aangezien de eigenares en het vastgoedkantoor niet konden aantonen dat een ander criterium dan de nationaliteit of etnische afkomst van de kandidaat-huurders in aanmerking werd genomen, werd besloten dat er wel degelijk sprake was van discriminatie, waarvoor geen rechtvaardiging mogelijk was.
Hoewel het appartement inmiddels werd verhuurd, viel het volgens de Voorzitter van de rechtbank niet uit te sluiten dat dezelfde feiten zich in de toekomst zouden herhalen, waardoor toch werd beslist tot staking van de discriminatie en het opleggen van een bijhorende dwangsom.
